Sponsor een kind ... geef het de kans naar school te gaan !!!

Hallo vrienden en familie,

Dit is een kleine oproep gericht tot diegenen die graag een nepalees kindje willen "adopteren" of sponsoren. Ik kreeg al verschillende aanvragen ... hoe praktisch tewerk gaan.

Zoals eerder vermeld kunnen tal van kinderen niet naar school omdat er geen geld is. Zowel voor kids van Kathmandu als plattelandskindjes of velen uit de bergdorpjes.

Cross Borders heeft een beetje overal schoolprojecten lopen maar voornamelijk in de vallei van Kathmandu. Inschrijvingsgeld voor een kind is ongeveer 8 euro en veel gezinnen kunnen zich dit niet veroorloven daar het gemiddeld inkomen per jaar ongeveer 600 euro per jaar bedraagt. De armsten liggen daar ver onder. Cross Borders ontfermt zich speciaal over de allerarmsten.

Niet alleen het inschrijvingsgeld, maar ook het aanschaffen van het uniformpje en de schoolboeken lopen op. Bovendien zijn tal van plattelandskinderen genoodzaakt in de week op school te verblijven omdat de afstand te groot is en ook dit een bijkomende kost vormt.

Binnen een week krijg ik een CD-rom met een vijftigtal dossiertjes ivm families die werden bezocht en op de wachtlijst zijn komen te staan. Deze kinderen kunnen gesponsord worden via Cross Borders. De persoon die zich hiervoor inzet krijgt een volledig dossier met levensomstandigheden van het gezin, naam van het kind, vorderingen op school enz ... samen met een paar foto's van het kindje. De bijdrage varieert van 22 euro tot 160 euro per jaar. Ook gehandicapte kinderen worden op deze manier geholpen tot ze een zelfstandig leven kunnen leiden. De betaling gebeurt driemaandelijks via Cross Borders en tevens ontvangt elkeen een driemaandelijks verslag. De families worden nauwlettend opgevolgd. Als het kindje niet meer naar school gaat (uitgezonderd gezondheidsredenen) wordt de sponsoring stopgezet.

Er kan gesponsord worden voor een meisje of een jongen in verschillende leeftijdsgroepen.

De procedure kan heel makkelijk !

De mensen die geïnteresseerd zijn kunnen een mailtje richten met aanvraag : meisje, jongen ..., leeftijdscategorie en vooral het bedrag die jullie jaarlijks kunnen missen (driemaandelijkse betalingen) en dit op photoma@live.be zolang ik hier in Nepal ben. Op die manier kan ik jullie aanvraag overmaken aan Cross Borders, een kindje uitzoeken die aan jullie verlangens beantwoordt, waarna Cross Borders zelf contact opneemt met jullie om te bevestigen, dossiertje door te sturen en bankrekening door te geven. Vergeet dus niet jullie e-mail adres zorgvuldig door te geven bij jullie aanvraag.

Ik heb zelf een jongetje van 6 "geadopteerd" - jaarlijks 120 euro.

Jorge Santos (Portugal) heeft ook reeds een knaapje "geadopteerd" - jaarlijks 66 euro.

Luis (Boli - Spanje) eveneens ...

Hiervoor mijn hartelijke dank !!!

Wat is per slot van rekening 5 of 10 euro per maand voor ons, "rijke" westerlingen en wat een voldoening te weten dat je er een kind veel kansen mee geeft.

Hierbij een foto van een jongetje in Dhading, uit een bergdorpje ... die zich klaarmaakt voor school. Ik schoot deze foto vorige zondag en bezocht het schooltje aldaar.

Zoals eerder vermeld, is er op zondag school in Nepal. Zaterdag is hun vrije dag !!!

Thanks bij voorbaat voor de komende aanvragen.

Liefs ... Yvette

Kathmandu, 20 februari 2008

Een school met een heel bijzonder verhaal

Een boarding school zoals zoveel hier ... Een van de Cross Borders projecten evenwel !
Maar een heel bijzonder verhaal is aan deze school verbonden.
De oprichter ervan begon ermee 13 jaar geleden met de hulp van een engelse vrijwilligster.
De man die het schooltje oprichtte had een grote tumor op de linkerzijde van zijn gezicht.
Eens het schooltje met sponsorgelden van de engelse dame goed bleek te starten, betaalde ze eveneens een operatie om de tumor te verwijderen.
Na een tijdje trad deze jongeman in het huwelijk en kreeg een zoontje.
Samen met zijn vrouw wonen ze in een heus "krot" naast de school.
Deze mensen zetten alles op alles voor het schooltje. Er zijn momenteel na dertien jaar, 190 kinderen op deze school. Tien klassen gaande van de allerkleinsten tot 16 jaar.
De kinderen betalen 8 euro inschrijvingsgeld en daarbovenop komen nog eens 12 euro voor boeken en uniform. Van de 190 kinderen zijn er 130 die de som kunnen neertellen.
60 kinderen zitten er kosteloos. De man "raapt" letterlijk de allerarmste kinderen van straat.
Cross Borders heeft hem gesmeekt daarmee te stoppen zoniet gaat de school eraan. Deze familie heeft amper dagelijks eten op hun bord in de krot naast de school.
In mijn volgende nieuwsbrief laat ik weten hoe kinderen kunnen worden gesponsord. Er zitten er een aantal tussen die reeds school lopen hier.
Ik heb ongelooflijk veel respect voor deze man en zijn familie ...

Kathmandu, 15 februari 2008

DNC - Disabled Newlife Centrum

Eén van de projecten van Cross Borders hier in Kathmandu is het weeshuis voor gehandicapten.
Ik was er twee dagen ... Het weeshuis is een haven van rust, genegenheid en warmte. De kinderen hebben allerlei handicaps, van licht tot zwaar, krijgen les en medische verzorging, zelfs medische ingrepen als operaties of protheses. Het is een warme gemeenschap die gesponsord wordt door verschillende nederlandse bedrijven. De kinderen, van groot tot klein, worden er zoveel mogelijk klaargemaakt om zelfstandig te kunnen fungeren wanneer ze achtien worden. Ze worden eveneens begeleid als ze vertrekken. Woning en job wordt voorzien.
Vreugde en hoop straalt er van de gezichten ondanks hun harde bestaan. De mensen die er werken zijn vaak ook wezen. Iedereen helpt iedereen ... Mijn verblijf aldaar bracht me diep respect en een grootse levensles !!!

Kathmandu 2 februari 2008

Hey lieve mensen,

Kathmandu is een bruisende maar zeer arme en vuile stad van meer dan 6.000.000 inwoners. Het verkeer is meer dan chaotisch. Fietsers, voetgangers, bussen, auto's, moto's, riksja's en loeien, alles door mekaar. Hier geldt geen enkele verkeersregel. Zelfs het links rijden wordt met de voeten betreden. Er wordt constant getoeterd. Je bedekt je gezicht best met een sjaal of masker voor het stof en de vele uitlaatgassen. Wat hier rondrijdt is een en al wrak ! De ellende en armoede zijn bijna ondraaglijk. Daklozen en tal van straatkinderen, bedelaars ... Er zijn eveneens heerlijke en spotgoedkope (voor ons westerlingen althans) eettentjes die we telkens met enig schuldgevoel betreden.

Tweemaal per dag volgens een strikt schema zijn hier stroomonderbrekingen van 3 uur. Elke dag op een ander tijdstip. Dit is het geval in gans het land en te wijten aan het feit dat de electriciteitscentrales niet genoeg water krijgen daar ales is bevrren in de bergen. In de zomer is dit niet het geval. Maar het leven gaat gewoon door bij kaarslicht en vuurtjes op straat tijdens die stroomonderbrekingen.

Ik ga elke dag naar het werk met de fiets, ongeveer 30 minuten rijden, het gezicht praktisch volledig bedekt. Iedere dag een nieuwe uitdaging doorheen het helse verkeer. Het contact centrum waar ik les gef is een mooi huis, eigendom van Yjoti. Ze stelt haar huis ter beschikking voor onderwijs aan een dertigtal kinderen uit de buurt. Kindjes tussen 4 en 12 jaar. Ze worden er opgevangen om hun niveau op te trekken zodat ze naar een normale school kunnen. Ze vertoeven er nogeveer een jaar. Er zijn twee klasjes van 15 kindjes. De kleinsten samen en de oudsten samen. Er zijn twee lieve onderwijzeressen die les geven in het nepalees aan de hand van engelse leerboekjes. Ik neem elk klasje over voor een uur en doe verder in het engels. Op de middag kookt Charmina voor iedereen. Een karig maar voedzaam maal.

Om drie uur is de school gedaan en gaan de kinderen helemaal alleen naar huis. ze krijgen huiswerk mee die ik dan verbeter 's anderdaags.

de kinderen zijn zeer leergierig. Ze noemen ons "sister" maar toen ik de eerste dag toekwam met mijn geschenken en schoolgerief (kleurboeken, prikborden, stickers, kleurpotloden, schaartjes, gommen, scherpers enz ... aangeschaft dankzij jullie gulle bijdragen), vertelde Kumari, de jongste lerares, dat ik 14 kleinkinderen had die me oma noemden, werd ik prompt "oma" genoemd ipv sister. Op vrijdag is het maar tot de middag school. Die dag wordt er geen les gegeven maar kunnen de kinderen hun creativiteit de vrije loop geven. Er wordt geknutseld, geznogen en gedanst. Ze krijgen ook een stievige maaltijd want op zaterdag is er geen school, wel op zondag. Hier in Nepal is de zaterdag de wekelijkse rustdag. De kinderen dragen een uniformpje die ze meekrijgen van het contactcentrum. Het is een fijne plek om te werken en het geeft me enorm veel voldoening.

Als ik thuiskom van het werk ga ik onmiddelijk douchen. Je ziet letterlijk zwart van het stof en bent zowaar vergiftigd door de uitlaatgassen. Telkens weer word ik geconfronteerd met de eleende van de stad. Toeristen lopen er maar al te vaak noverschillig aan vorbij. Nepal zit me diep. Uitzichtloze armoede 111 Toch blijf ik hopen dat de kleine bijdrage van elke vrijwilliger het leven hier langzaam maar zeker zal verbeteren ...

Een paar beelden van het schooltje en de kinderen die ik zo graag wil helpen !!!

Groetjes,

yvette

Nieuwsbrief februari 2008

Kathmandu 24 januari 2008

Beste vrienden en familie ...
Nog eventjes melden dat jullie sponsoring in totaal € 2140 heeft opgebracht. Hartelijk dank vanwege de kinderen hier en mezelf.
Ik ben nu reeds drie weken in Nepal. Ons team verenigd 15 Nederlandse vrijwilligers. Ik ben de enige Belg. De eerste week hier gingen we op trekking doorheen dit prachtig land om elkaar beter te leren kennen en de samenwerking te optimaliseren. Dat was echter vakantie voor ons ... Eerst gingen we naar een resort in Chitwan, lekker warm daar het meer zuidelijk is gelegen. Safari, olifanten baden en verzorgen, jungle trekking, afvaart van de Rapti rivier in houten kano's ... We reisden met openbare busjes tussen de lokale bevolking doorheen berg en dal. Ik ging een paar keer op stap in de vroege ochtend met de verantwoordelijke voor Cross Borders hier in Nepal - Ajah. Hij is eveneens geboeid door fotografie. We waren getuige van het ontwaken van de vele dorpjes. De armoede is er immens, maar de mensen leven er gelukkig, eten en drinken van eigen produkten die ze delen. De kinderen gaan naar lokale schooltjes. Je ziet ze kilometers afleggen langs de highway om les te kunnen volgen. Kleine ukkies helemaal alleen of in groep met oudere kinderen. Mijn allereerste tocht waren we op jacht naar de zonsondergang die tegenhouden werd door een dikke mist. De mannen vertrokken naar het werk, terwijl de vrouwen de kinderen op weg hielpen. De melkbedeling was aan de gang en vanuit de vele kleine tempeltjes stegen gebeden en pure klanken. We dronken hete thee gemaakt op houtvuur samen met de mensen van de dorpen. Ik voelde me één met hen en de vervreemding van deze onbekende wereld verdween net als de dikke mist. De mensen in Nepal zijn zo hartelijk, verwelkomend en delen graag het weinige die ze bezitten.
Vanuit Chitwan vertrokken we naar Pokhara, een stadje dichtbij de Tibetaanse grens.
De highway stelt helemaal niet veel voor hier in Nepal ... een allegaartje van fietsers, schoolgaande kinderen, moto's, vrachtwagens, auto's bussen en koeien. Het is een tweevaksbaan in erbarmelijke staat, vaak levensgevaarlijk hoog in de bergen. De gemiddelde snelheid is ongeveer 30km per uur ! Gekantelde bussen en vrachtwagens en pech zijn hier schering en inslag. In Pokhara stond ons een aardige trekking doorheen de bergen te wachten. Vroeg uit de veren om de zonsopgang te bewonderen op de Anapurna alvorens de bergen in te trekken doorheen de vele bergdorpjes. Zelfde armoede en levensvreugde als in Chitwan. Ook hier liggen schooltjes verspreid, en tevens een Cross Borders project. We hebben overnacht in een berghut om de dag erop af te dalen. Vanuit Pokhara vertrokken naar Kathmandu, onze vaste werkplaats. We deden er welgeteld 9 uur over om onze bestemming te bereiken, met weliswaar twee uur oponthoud wegens pech.
Hierbij enkele beelden van deze eerste week.
Lieve groetjes vanuit Kathmandu
Yvette