Kathmandu 2 februari 2008

Hey lieve mensen,

Kathmandu is een bruisende maar zeer arme en vuile stad van meer dan 6.000.000 inwoners. Het verkeer is meer dan chaotisch. Fietsers, voetgangers, bussen, auto's, moto's, riksja's en loeien, alles door mekaar. Hier geldt geen enkele verkeersregel. Zelfs het links rijden wordt met de voeten betreden. Er wordt constant getoeterd. Je bedekt je gezicht best met een sjaal of masker voor het stof en de vele uitlaatgassen. Wat hier rondrijdt is een en al wrak ! De ellende en armoede zijn bijna ondraaglijk. Daklozen en tal van straatkinderen, bedelaars ... Er zijn eveneens heerlijke en spotgoedkope (voor ons westerlingen althans) eettentjes die we telkens met enig schuldgevoel betreden.

Tweemaal per dag volgens een strikt schema zijn hier stroomonderbrekingen van 3 uur. Elke dag op een ander tijdstip. Dit is het geval in gans het land en te wijten aan het feit dat de electriciteitscentrales niet genoeg water krijgen daar ales is bevrren in de bergen. In de zomer is dit niet het geval. Maar het leven gaat gewoon door bij kaarslicht en vuurtjes op straat tijdens die stroomonderbrekingen.

Ik ga elke dag naar het werk met de fiets, ongeveer 30 minuten rijden, het gezicht praktisch volledig bedekt. Iedere dag een nieuwe uitdaging doorheen het helse verkeer. Het contact centrum waar ik les gef is een mooi huis, eigendom van Yjoti. Ze stelt haar huis ter beschikking voor onderwijs aan een dertigtal kinderen uit de buurt. Kindjes tussen 4 en 12 jaar. Ze worden er opgevangen om hun niveau op te trekken zodat ze naar een normale school kunnen. Ze vertoeven er nogeveer een jaar. Er zijn twee klasjes van 15 kindjes. De kleinsten samen en de oudsten samen. Er zijn twee lieve onderwijzeressen die les geven in het nepalees aan de hand van engelse leerboekjes. Ik neem elk klasje over voor een uur en doe verder in het engels. Op de middag kookt Charmina voor iedereen. Een karig maar voedzaam maal.

Om drie uur is de school gedaan en gaan de kinderen helemaal alleen naar huis. ze krijgen huiswerk mee die ik dan verbeter 's anderdaags.

de kinderen zijn zeer leergierig. Ze noemen ons "sister" maar toen ik de eerste dag toekwam met mijn geschenken en schoolgerief (kleurboeken, prikborden, stickers, kleurpotloden, schaartjes, gommen, scherpers enz ... aangeschaft dankzij jullie gulle bijdragen), vertelde Kumari, de jongste lerares, dat ik 14 kleinkinderen had die me oma noemden, werd ik prompt "oma" genoemd ipv sister. Op vrijdag is het maar tot de middag school. Die dag wordt er geen les gegeven maar kunnen de kinderen hun creativiteit de vrije loop geven. Er wordt geknutseld, geznogen en gedanst. Ze krijgen ook een stievige maaltijd want op zaterdag is er geen school, wel op zondag. Hier in Nepal is de zaterdag de wekelijkse rustdag. De kinderen dragen een uniformpje die ze meekrijgen van het contactcentrum. Het is een fijne plek om te werken en het geeft me enorm veel voldoening.

Als ik thuiskom van het werk ga ik onmiddelijk douchen. Je ziet letterlijk zwart van het stof en bent zowaar vergiftigd door de uitlaatgassen. Telkens weer word ik geconfronteerd met de eleende van de stad. Toeristen lopen er maar al te vaak noverschillig aan vorbij. Nepal zit me diep. Uitzichtloze armoede 111 Toch blijf ik hopen dat de kleine bijdrage van elke vrijwilliger het leven hier langzaam maar zeker zal verbeteren ...

Een paar beelden van het schooltje en de kinderen die ik zo graag wil helpen !!!

Groetjes,

yvette

Nieuwsbrief februari 2008